Grupa św. Kazimierza obejmuje Dekanat Rzeszów – Katedra i Dekanat Tyczyn. W praktyce przyjmuje wszystkich chętnych, także z zagranicy.

Patronem jest św. Kazimierz, królewicz (1458-1484). Był drugim z kolei spośród sześciu synów króla polskiego, Kazimierza Jagiellończyka. Urodził się na zamku królewskim Wawelu w Krakowie, dnia 3 października 1458 r. Do dziewiątego roku życia pozostawał pod troskliwą opieką matki – Elżbiety. W roku 1467 powołał król na wychowawcę swoich synów Jana Długosza, kanonika krakowskiego, wybitnego historyka Polski, w swojej epoce najwybitniejszego dziejopisarza. W roku 1475, kiedy Kazimierz miał 17 lat, do grona nauczycieli i wychowawców synów królewskich doszedł znany humanista Kallimach (Filip Buonacorsi). Król chciał, aby jego synowie otrzymali wszechstronne wykształcenie. Ochmistrz królewski zaprawiał ich również w sztuce wojennej. O św. Kazimierzu Jan Długosz napisał: „Był młodzieńcem szlachetnym, rzadkich zdolności i godnego pamięci rozumu”.

Król Kazimierz Jagiellończyk przeznaczył św. Kazimierza na tron węgierski. Kiedy w 1471 r na Węgrzech wybuchł bunt przeciwko królowi Maciejowi Korwinowi, zaproszono na tron św. Kazimierza Jagiellończyka. Król chętnie zgodził się, by jego syn panował na Węgrzech. Na czele 12000 żołnierzy wyruszył św. Kazimierz, by poprzeć zbuntowanych i niezadowolonych magnatów. Ci jednak w większości nie przystąpili do akcji. Kazimierz wprawdzie dotarł do Budapesztu, ale był zmuszony wrócić z niczym do Polski. Pierwszy ten zawód dał świętemu młodzieniaszkowi wiele do myślenia, jak złudne są miraże ziemskie.

Kazimierz był prawą ręką swojego ojca. Kiedy Kazimierz Jagiellończyk udał się na Litwę, przez dwa lata św. Kazimierz sprawował bezpośrednio rządy, administrację i namiestnictwo w Królestwie Polskim. W roku 1483 wezwał ojciec syna do Wilna. Już wtedy jednak królewicza męczyła gruźlica. Na wiadomość o nagłym pogorszeniu się zdrowia syna król przybył do Grodna, gdzie właśnie Kazimierz umierał. Było to 4 marca 1484 r. Szczątki Świętego złożono w katedrze wileńskiej, w kaplicy Najśw. Maryi Panny.

W roku 1518 król polski Zygmunt I Stary, rodzony brat św. Kazimierza, wysłał do Rzymu prośbę o kanonizację. Kiedy z okazji kanonizacji otwarto grób św. królewicza (1602), pomimo bardzo wielkiej wilgotności grobowca, tak iż cegły były zupełnie przemokłe, po 118 latach ciało świętego znaleziono nienaruszone. Przy głowie królewicza znaleziono pergamin z wypisanym jego ulubionym hymnem ku czci Najświętszej Maryi Panny: Dnia każdego sław Maryję.

Wydaje się prawdopodobnym, że św. Kazimierz złożył ślub dozgonnej czystości. Miał też odrzucić proponowane mu zaszczytne małżeństwo z córką cesarza niemieckiego Fryderyka III.

Uroczystości kanonizacyjne odbyły się w katedrze wileńskiej w r. 1604.

Ikonografia najczęściej przedstawia świętego Kazimierza w stroju książęcym z lilią w ręku lub klęczącego w nocy przed drzwiami katedry, by przypomnieć jego gorące nabożeństwo do Najświętszego Sakramentu.